Van ruilen komt…
Het is een echte herfstdag: Buiten is het weer guur, maar binnen in de activiteitenruimte van CW Klopvaart in Utrecht is het warm en gezellig. Kriskras door de ruimte hangen waslijnen met kleding. Ook die van mij. Goede kleding, maar het hing in mijn kast en het had het daglicht al een tijdje niet meer gezien. Geschikt dus voor een kledingruil!
Ik vraag me af of dit ook geldt voor de andere kledingstukken die er hangen. Meegebracht door de anderen die nu net als ik met een kop thee in de hand tussen de kledingstukken wandelen. Zoeken naar dat ene item van jouw maat en smaak. Er wordt gekletst en gelachen, voor de grote spiegels aan de wand worden de nieuwe kledingstukken beoordeeld. Ook ik ben aan het rondsnuffelen en aan het passen onder het beoordelend oog van vriendinnen.
Na een tijd een inwendig conflict te hebben gehad als het om kleding gaat, voelde ik me nu weer vrolijk. Zoals kleding zoeken, passen en kopen eerst met me deed. Ik voelde me altijd zelfverzekerd in nieuwe kleding. Ik was weer even spannend in een nieuw omhulsel. Kleding kopen was altijd heerlijk, tot ik er achter kwam hoe de kledingindustrie in elkaar stak en naaisters en katoenboeren worden behandeld. De documentaire “The True Cost”, onderstreepte deze kennis nogmaals met verschrikkelijke beelden.
Vrouwen en mannen die in slecht onderhouden ruimtes zonder vluchtwegen 13 tot 16 uur per dag werken voor een hongerloontje. Geen bescherming tegen chemicaliën met alle gevolgen van dien. En aan de andere kant van de wereld, aan onze kant van de wereld, worstelen de vrouwen om de laatste goedkope blouse in de uitverkoop. Om de blouse van vorige maand nu in de kast te laten hangen tot de grote schoonmaak wanneer die wordt weggegooid. Terwijl de maakster van de blouse haar kind nauwelijks ziet omdat ze niet genoeg verdiend om haar kind te onderhouden.
Van ruilen komt een nieuwe garderobe zonder dat het een ander bloed, zweet en tranen heeft gekost
Wat kunnen we hier aan doen? Geen oneerlijke kleding meer kopen. Er is geen lange zoektocht voor nodig om de eerlijke merken te vinden. Er is genoeg, dat blijkt ook elk jaar weer op het Fair Fashion Festival. Maar zelfs eerlijke kleding moet gemaakt worden en dat heeft nu eenmaal ook een grote impact op het milieu. Om een katoenen t-shirt te maken is 2700 liter water nodig. Als je bedenkt hoeveel t-shirts er per dag over de toonbank vliegen en dat deze ook nog eens gemaakt en vervoerd moeten worden kun je bedenken wat een impact kleding heeft op het milieu. Dit alles bij elkaar maakte dat kleding kopen voor mij geen groot feest meer was. Elke keer moest ik overwegen of ik een kledingstuk echt nodig had en of het wel fair trade was met een zo klein mogelijk water- en CO2 voetafdruk.
Nu bij de kledingruil was ik kleding aan het passen die iemand al een tijdje blij had gemaakt en nu mij blij konden maken. Zonder dat er weer water verspild moest worden of mensen moesten werken voor een hongerloon. Op mijn beurt kan ik mensen weer gelukkig maken met mijn kleding. Het gezegde luidt: “Van ruilen komt huilen”. Bij de kledingruil bleek het tegendeel waar te zijn. Van ruilen komt een nieuwe garderobe zonder dat het een ander bloed, zweet en tranen heeft gekost.
